Afgelopen week liep ik te wandelen met een vriend, toen we een loslopende hond op ons pad troffen. Geen baasje in de buurt, geen halsband om en hij liep een beetje mank. Mijn dierenhart staat dan meteen in de hoogste staat van paraatheid. Na wat wikken en wegen besloten we de dierenambulance te bellen. Inmiddels was er een ander stel bij ons komen staan met hun eigen hond, die een extra riem in de auto hadden waarmee we de verloren ziel aan konden lijnen. Na overleg met de dierenambulance (die op dat moment geen auto ’s beschikbaar hadden) afgesproken dat wij tot die tijd met de betreffende hond een drankje zouden drinken bij het dichtstbijzijnde café. En mocht het te lang duren (ik moest lesgeven ’s avonds) dan zou het andere stel onze taak overnemen.
Lang verhaal… maar alles is goed gekomen. De hond bleek ontsnapt uit de tuin een paar deuren verderop. Baasje was niet thuis en hondlief luistert niet naar het vrouwtje. Deze laatste had de hele omgeving al afgezocht en was dolblij dat ze herenigt kon worden met hun 12 jaar oude Stafford (vandaar de mankheid #arthrose).
Wat mij en mijn vriend verbaasde was dat men zo dankbaar was dat wij zo zorgzaam waren. Dat vonden we allebei raar. Want het is toch normaal dat, wanneer je iets ziet waarvan je weet dat het niet klopt, je dan handelt? Dat je zorg draagt voor wat er om je heen gebeurt. Zijn wij zo ver heen inmiddels dat zoiets eenvoudigs als dit als uitzonderlijk wordt gezien? Te triest voor woorden.
Als we meer oog hebben voor onze omgeving wordt de wereld een stukje mooier, dat weet ik zeker. Laten we wat meer leven vanuit het hart, want vanuit ons hart kunnen we verbinden met anderen. Ik heb een mooie meditatie over de aandacht in het hart brengen. Als je de aandacht in het hart kunt brengen, kom je dichter bij je eigen wijsheid, liefde en verbinding. Check de hartmeditatie op https://insig.ht/6vxdvULMcNb?utm_source=copy_link&utm_medium=live_stream_share
Ik wens je een mooie week.