Ik heb last van de wereld. Niet van de planeet Aarde. Maar van de wereld die wij mensen hebben gecreëerd. Die voelt heftig op dit moment voor mij. Ik schaam me om mens te zijn. Voor de wereldleiders die de wereld beschouwen als de nieuwste game waarin zoveel mogelijk poppetjes vernietigd moeten worden. De natuur, waar wij van eten en waar wij in ademen, die we in rap tempo vergiftigen (maar uiteindelijk onszelf). De dagelijkse genocide van onze koeien, varkens en kippen. De corruptie, de puinhopen die steeds groter worden. Letterlijk: overal ligt vuil. Ik kan nog even doorgaan, maar dat doe ik niet. Want daarmee voed ik mijn eigen somberheid.
Ik heb namelijk een keuze. Ik kan mezelf verdrinken in deze bak met bagger. Of ik kan me richten op de dingen waar ik plezier uit haal. Ik kan mijn focus verleggen. Niet om mijn ogen te sluiten voor ellende, maar om het mooie in het leven te omarmen. Want er is veel moois! De fijne plek waar ik woon, mijn lieve vriend die ruimte heeft voor alle kleuren van mijn persoonlijkheid (en die zijn niet allemaal even mooi, kan ik je zeggen), mijn familie en vrienden, de schoonheid van de natuur, prachtige muziek, kunst, heerlijk eten en niet in de laatste plaats mijn katten, voor wie de liefde onvoorwaardelijk is ondanks de haren op de bank, de kots op mijn nieuwe vloerkleed en het incidentele poepje náást de kattenbak ipv erin.
Hoe meer schoonheid we omarmen, hoe schoner de wereld wordt. Want zo werkt energie: wat je geeft krijg je terug. Dus bij deze een mooie contemplatie voor het weekend: wat omarm jij in je leven?
Ik wens je een fijn pinksterweekend!