Afgelopen weekend had mijn zus een etentje georganiseerd ter ere van haar verjaardag. Sinds lange tijd (geef corona de schuld) waren we weer eens allemaal bij elkaar. En het was als vanouds gezellig.
Ik heb zo mijn issues gehad in het leven, voortkomend uit de opvoeding die ik als kind gehad heb. Toch voel ik mij gezegend dat ik in deze familie ben opgegroeid. Er is een diepe verbondenheid, misschien juist wel dánkzij onze opvoeding. We lopen de deur niet plat. Maar als het nodig is zijn we er voor elkaar. Altijd. Dat is iets vanzelfsprekends in onze familie. En er is plezier. Altijd. Samenzijn betekent lachen, flauwekullen, grapjes over en weer. We delen ons gevoel voor humor en dat geeft licht en lucht aan het leven.
Toen ik een paar jaar geleden burn out raakte en iedere ochtend wakker werd in zwartheid ben ik mijn dankbaarheid uit gaan spreken. Op iedere zwarte dag zocht ik naar iets waar ik dankbaar voor was. En dat is er. Zelf meerdere dingen op een dag. De twee uur slaap van de nacht ervoor. Het kopje thee in de ochtendzon. De poes die een grappige move maakt. De lelies in mijn tuin die weelderig bloeien. Deze familie waarmee ik mijn leven mag delen.
Dankbaar zijn heeft iets helends. Het maakt het hart zacht. Het laat je verwonderen over de schoonheid van hele kleine dingen. Het maakt het leven de moeite waard.
Waar ben jij dankbaar voor?