Mijn goede vriend Roelof is niet meer. Samen met zijn partner waren zij de eerste cursisten die zich aanmeldden toen ik in 2006 ging starten met het geven van yogalessen. In de 17 jaar die volgden is hij in mijn leven geweest.
Na een leven vol mooie en minder mooie momenten, zoals ieder menselijk leven verloopt, vond Roelof het genoeg geweest. Hij was niet depressief, hij leed niet aan een terminale ziekte. Maar op de leeftijd van 75 jaar vond hij zijn leven klaar. Hij had de dingen gedaan die hij wilde doen. Het was voor hem tijd om deze aarde te verlaten.
In ons leven mogen we een heleboel dingen zelf bepalen. Welke opleiding we doen, wie onze vrienden zijn, waar we willen gaan werken, hoe we ons kleden. Maar als we besluiten dat ons leven klaar is, zijn er anderen die beslissen over ons. Er zijn regels en wetten die bepalen wat ondraaglijk lijden is en wat men als voltooid leven beschouwt.
Maar niemand kan voor jou bepalen wat jij als ondraaglijk lijden ervaart. En niemand kan voor jou bepalen wanneer jouw leven voltooid is. Als iemand zijn leven wil beëindigen zegt men vaak: ”Dat is egoïstisch, die denkt alleen aan zichzelf”. Maar is het niet net zo egoïstisch om te zeggen: ”Jij moet blijven leven omwille van mij, ook al wil je niet meer”…?
We zijn bang voor de dood, ook al is dat de enige zekerheid die we hebben in het leven. Dat we een sterke overlevingsdrang hebben is een natuurlijk gegeven, dat hebben we nodig om als soort te overleven. Maar betekent het dan dat je koste wat kost in leven moet blijven, ook al is het genoeg voor jou?
Ik bewonder mijn vriend om de keuze die hij gemaakt heeft. Liever had ik gezien dat we een ruimer euthanasiebeleid zouden hebben, waarin je zelf mag aangeven wanneer je je leven als voltooid ervaart. Want alleen jij kunt je eigen keuze daarin maken. Niemand anders.
Je laatste reis zit erop, lieve Roelof. See you in another dimension 🙏🏻💫